Totalitariërs

Zodra je zegt, ik ben anarchist en ik heb een uitkering is de kans groot dat een of andere pipo gaat zeggen: tss, wel tegen de staat zijn maar er toch geld van ontvangen. Een redenatie die volgens diegene meestal op zich zelf staat zodat ie vergnoegd denkt te hebben gewonnen. Dat deze uitspraak meestal gedaan wordt door mensen die ook zeggen: al die buitenlanders jatten mijn baan, en in dezelfde discussie weten te zeggen dat ze hier alleen maar komen om een uitkering op te strijken en lui en werkloos te zijn, behoeft eigenlijk geen verwondering te wekken.
Maar goed, ik ben dus een soort van anarchist, en ik wil een uitkering. Ik wil geld van de staat en vervolgens doen waar ik zin in heb. Helaas zijn het niet meer de jaren 80, dus tegenwoordig mag dat niet meer van de kleinburgerlijke middenstanders geest die door dit enge door prikkeldraad omringde landje waart.
Waarom ik daar recht op denk te hebben?
Omdat ik nooit een contract met deze samenleving of staat aan heb willen gaan. Ik ben hier geboren, kreeg een Nederlandse Nationaliteit, en daar moet ik verdomme maar blij mee zijn. Want je hebt toch geluk als je in zo’n welvarend land geboren bent? Nou, weet je, houd die welvaart van je maar. Ik ben redelijk gelukkig met 4 muren en een dak, wat kleding, platen en zo nu en dan eens een goede fles whisky of zo. En wat vrienden om me heen. Dat is wat ik van het leven wil. Beetje schrijven, wat aankloten, niks doen, wel wat doen, weet ik veel.
Maar helaas, in deze maatschappij mag dat niet zomaar, tenzij je rijk geboren bent, dan kun je met respect aangekeken worden als je wat aankloot en geld er door heen brast zonder te werken. (waar de ouders waarschijnlijk hard voor hebben gewerkt, of, nog waarschijnlijker, andere mensen hard voor hebben uitgebuit..)
Anders wordt er van je verwacht dat je netjes gaat studeren, werken, huisje en dat soort onzin haalt, en braaf je belasting betaald zodat de staat haar deel van het sociale contract na kan komen. Je bescherming bieden tegen geboefte, en je te beschermen en verzorgen in het geval van ziekte of ouderdom.
Hartstikke goed idee natuurlijk, dat we elkaar helpen en voor elkaar zorgen wanneer het nodig is. Dat zorgt er toch voor dat je als mens makkelijker overleeft. In theorie is zo’n sociaal contract ook niet verkeerd, alleen de uitvoering zint me niet.
Ik ben het namelijk helemaal niet eens met wat deze staat uit mijn naam loopt te doen. En ook niet met de vorm van invloed die ik daar op uit kan oefenen. Dat politieke circus wil ik niet, ik wil geen indirecte vertegenwoordiging, politieke partijen en al die democratische farce. Maar je kunt er wel niet aan meedoen, en vervolgens dus geen invloed uitoefenen (voor zover er sowieso sprake van enige invloed is..) maar dat verandert noch de staat noch de termen van het sociaal contract wat ik dus bij geboorte al (onvrijwillig!) ben aangegegaan.
Ik kan natuurlijk mijn sociaal contract met de Nederlandsche Staat beeindigen, en inruilen voor dat van een andere staat, mits ik aan de juiste voorwaarden voldoe. Maar dat wil ik waarschijnlijk ook niet, omdat er geen staat is in deze wereld die een contract aanbiedt wat ik wil ondertekenen. Het enige contract wat ik kan of wil accepteren is een contract wat ik samen met een groep opstel, wat uit eigen keuze ondertekent kan worden en ook weer opgezegd.
Ergo, ik zit opgescheept met een waardeloos sociaal contract waar ik niet onderuit kan, wat mij allemaal verplichtingen oplegt waar ik nimmer om heb gevraagd in ruil voor enkele rechten of zekerheden waar ik ook niet persé iets mee wil. Maar, omdat ik nu eenmaal aan dit contract vastzit, neem ik het recht op een uitkering. De plicht tot werken daarvoor accepteer ik niet. Dan hadden ze me maar moeten vragen of ik het contract accepteerde toen ik op zelfstandige leeftijd kwam. En me de optie moeten geven om neen te zeggen, en vervolgens naar een Staatsloos gebied toe te sturen, waar ik onafhankelijk kan leven van de staat en deze maatschappij. Waar ik met de mensen om me heen een contract op kan stellen dat vrijwillig na gekomen wordt.
Iedereen zou dat recht moeten hebben, om het contract te weigeren zodra je 16 ofzo wordt. Dat je kunt kiezen tussen de veiligheid van een maatschappij met al bekende wetten, regels en plichten, of dat je zegt, nee, dat lijkt me niks, ik weiger dit contract en

ga op zoek naar een andere club.
Ik eis het recht op stateloosheid, op luiheid en op vrijheid. Op naar Utopia!(en als we daar zijn, dan zien we dan wel hoe en wat we gaan doen ok?)